سلام و صد شاخه گل بر معصومه خانم

وقتي شعر مينويسي

دلت ميبيند،

لبهايت ميخوانند،

آنگاه دست هايت يا دستان مامان جون و جناب آقاي پدر

مينويسند!

اما

فکر ميکنم

هيچکس به اندازه ي خودت

عطر شعرت را احساس نميکند...

احسنت بر اين همه قشنگي و خوبي در کلام و دستهاي کوچکت!

به قلب بزگي که در سينه ي کوچکت مهرباني ميپاشد...

بي صبرانه منتظر آن روزي هستم که خودت اين وبلاگ را بچرخاني معصومه بانو :)